Manastir se nalazi nedaleko od Priboja, na području stare srpske srednjovekovne župe Dabar. Uz manastirski hram je dozidana
manja crkva Uspenja, a u sklopu manastira je nekada postojala još jedna crkva posvećena svetom Nikoli, od koje su
danas ostali samo temelji. Ne zna se kada je podignut, ali je postojao već u 12. veku, kada se njegov iguman pominje u „Studeničkom tipiku“
kao jedan od onih koji učestvuju u izboru studeničkog igumana. Od 1220. godine manastir postaje sedište Dabarske eparhije,
zbog čega dobija naziv sveti Nikola Dabarski, a kasnije postaje sedište Dabrobosanske mitropolije
Sadašnju manastirsku crkvu posvećenu svetom Nikoli, podigao je kralj Stefan Dečanski (1322 — 1331) 1329. godine. Tokom osmanlijskih
osvajanja manastir i crkva su postradali, tako da je oko 1570. godine manastirska crkva značajno obnovljena. Manastir je bio više od 20 godina
u ruševinama, dok Srbi nisu izmolili od sultana Abdul Hamid Hana ferman za obnovu manastira. Dozvola je stigla januara 1899. godine,
pa je kod manastirskog hrama održano molepstvije u znak zahvalnosti, kojem su prisustvovalu turski zvaničnici. Poslednji put je obnovljen do 1905. godine,
a 1974. godine, u njemu je otkrivena bogata riznica koja spada u red najočuvanijih i najkompletnijih srednjovekovnih riznica na Balkanskom poluostrvu.
Manastirska crkva ima osnovu u obliku upisanog krsta sa polukružnom apsidom i dve polukružne niše na istoku, pripratom i prostranim
otvorenim tremom na zapadu. Konstruktivni sklop hrama čine dve kupole nad središnjim prostorom naosa i priprate.
Živopis u crkvi ima dva sloja: prvobitni, iz prve polovine 14. veka, koji predstavlja deo srpskog slikarstva nastalog napuštanjem klasicizma
renesanse Paleologa kasniji, sa kraja 16. veka, koji je delo nepoznatih slikara pećke slikarske radionice koji i stilski i ikonografski ponavljaju
stariji živopis. Ostaci prvobitnog se mogu videti u naosu i oltaru sa kasnijim, dok freske u priprati pripadaju kasnijem živopisu.