Crkva iz 15. veka sa novosagrađenim konakom nalazi se na obroncima planine Venčac u klisuri reke Kamenice na desetom kilometru
od Aranđelovca putem od sela Banja ka Šatornji i Rudniku. Prema ktritorskom natpisu koji je uzidan iznad južnih vrata crkve vidi se
da je manastir podigao despot Đurađ Branković 1444. godine. Iz ovog natpisa se vidi da je brezovački manastir od sredine 15. veka,
kada je podignut, pa sve do kraja XVI veka, 155 godina bio živ i pojao, a da je zatim razoren i skoro dva veka bio pust i ugašen.
Za vreme svoje aktivnosti smatrao se izuzetno značajnom tačkom na glavnom putnom pravcu koji je vodio iz Beograda, preko Manastira Pavlovca
za Rudnik, Ostrovicu, Žiču i Kosovo. Neko vreme u manastiru je bilo sedište tadašnje mitropolije venačko-rudničke gde je je stolovao
mitropolit Serafim oko 1627. godine. Hram se obnavlja 1836. Posle ove opravke crkva dobija konačan izgled koji je zadržala do danas.
Pravougaonog je oblika, zasvedena. Sastoji se od oltarskog prostora, naosa i priprate. Zidana je od lomljenog kamena, opeke i
krečnog maltera sa malterisanim i belo okrečenim fasadama. Spoljni zidovi su skromno obrađeni bez dekoracija. Uzani lučni prozori,
slepe niše i jednostavni krovni venac jedini su elementi koji oživljavaju mirne površine fasada. Krov je dvoslivan i blagog nagiba i malih
streha a pokriven starom ćeramidom, a posle prepokrivanja 2003. godine krov je pokriven crepom. Glavni ulaz je sa južne strane,
jer zbog strmog brežuljka sa zapadne strane je onemogućen ulaz.Građevina je nevešto prezidana prilikom obnova 1795. i 1836. godine
tako da se ne mogu sagledati njeni prvobitni oblici i tek detaljna arhitektonsko — arheološka istraživanja mogu da daju odgovor
kakav je bio njen oblik i šta je očuvano od srednjovekovne crkve. U unutrašnjosti nema tragova živopisa, zidovi su bili okrečeni u belo.
Blaženopočivši episkop šumadijski dr Sava Vuković je 2001. godine osveštao temelje novog konaka i zvonika u nameri da ponovo
uspostavi brezovački manastir. Konak je završen 2003. godine