Nalazi se u selu Prnjavoru koje je udaljeno oko 10 km od Batočine i oko 15 km od Kragujevca. Po legendi manastir
je podignut za vreme kralja Dragutina krajem XIII ili početkom XIV veka. U najezdi Turaka crkva je srušena i od njenog materijala
podignuta je nova Grnčarica na današnjem skrovitom mestu. Ipak verovatnije je da je manastir Grnčarica sagrađen sredinom 16 veka,
nakon obnove Pećke patrijaršije. Prema natpisu iznad ulaznih vrata, Grnčarica „sazda se i popisa“ za vreme turskog sultana
Sulejmana Veličasntvenog trudom i nastojanjem igumana Maksima i njegovog bratstva. Međutim treba napomenuti da se reč
„sazda se“ koristila i kada se crkva obnavljala posle rušenja ili zapustelosti.Manastir je u turskom popisu 1739/41 označen kao
manastir Svetog Nikole kod sela Grnčarice, ali pust. Manastir je najverovatnije ponovo oživeo krajem 18 veka, u vreme
vladavine beogradskog vezira Hadži Mustafa-paše koji je ostao zapamćen po blagom odnosu prema srpskoj raji
Kragujevački profesor Josif Veselić je 1861. i 1862. posetio i opisao manastire u Srbiji. Opisujući Grnačricu je rekao da su
zidovi bili prosti, grubi i ispucali, mnogo oštećeni, premazani, ali i sa sačuvanim starim slikama. U sredini je visio
pozlaćeni i lepo ukrašeni polijelej.Tokom Prvog svetskog rata austrougarska vojska je opustošila manastir, spalila arhivu
i odnela tri zvona. Manastir je istu sudbinu doživeo i tokom Drugog svetskog rata. Nemci su prognali monahe,
manastirske konake i manastir zapalili. Posle rata, 1946. godine u zapusteli i razoreni manastir dolazi igumanija
Efrosinija sa četiri monahinje iz Manastira Svete Petke u Izvoru kod Paraćina. Od tada Grnčarica postaje ženski manastir.
Manastirska crkva je trikonhalne osnove, zasvedena poluobličastim svodom sa vitkom osmostranom kupolom
iznad centralnog prostora. Oltarska apsida i bočne konhe su spolja i iznutra polukružne. Na zapadu je masivan
kvadratni zvonik sa četiri bifore. Fasade su bez dekorativne ornamentike. Krov je dvoslivan i pokriven je pocinkovanim limom.
Živopis je delo Valerijana (Stefanovića) prvog Episkopa šumadijskog koji ga je uradio u drugoj polovini 20 veka.