Crkva posvećena Svetom velikomučeniku Georgiju-Đurđicu, po predanju je podignuta u 14. veku, kada i crkva Svetog Ahilija u Arilju
i bio je metoh prvobitnog Ariljskog manastira. Ne postoje pisani tragovi koji prate sudbinu crkve sve do druge polovine 17. veka,
kada je obnovljen i od tada funkcioniše kao crkva. Knez Miloš je 1832. godine poklonio zvono za zvonaru, koje je za vreme Prvog
svetskog rata zakopano preko puta nove crkve da ga Austrijanci ne bi pretopili za municiju. Poslednji put se obnavlja 1985. godine
a od 1997. godine ponovo je u funkciji. Njena arhitektonska vrednost izražena prostornom koncepcijom i pojedinim detaljima odlikuju
se obeležjima tradicionalnog graditeljstva. Crkva predstavlja jednobrodnu građevinu sa kubetom iznad naosa, sa kvadratnom
osnovom i polukružnom apsidom na istočnoj strani. Zasvedena je poluobličastom svodom, a apsida polukalotom. Građena je od sige
i kamena vulkanskog porekla sive boje. Vezivni materijal je krečni malter. Ikonostas je iz 1813. godine. Zvonik pored manastira,
odnosno današnje crkve, je od drveta i urađen je 2001. godine. Ulazna vrata su izuzetno mala, naročito severna koja su visoka 120 cm.